ყოველ ადღგომას, სოფლის სასაფლაოზე ჩასვლისას პაპა მეუბნებოდა, სხვებისთვისაც დამენთო სანთელი რადგან მათ არავინ დაუნთებდათ, უპატრონოდ დარჩენილი მიცვალებულები არიანო. მაშინ კარგად ვერ ვიგებდი რას მეუბნებოდა, მაგრამ მის თხოვნას ვასრულებდი. დღეს პაპას საფლავზე პირველად მოვედი, დაკრძალვის შემდეგ არ ვყოფილვარ. მის თხოვნას ახლაც ვასრულებ.
თბილისიდან 30 კილომეტრში მდებარე სოფელ “ნახშირგორის” სასაფლაოზე საფლავების უმეტესობა მიტოვებულია. საფლავზე არსებული “გამაყრუებელი სიჩუმე” არც აღდგომის დღესასწაულზე იფანტება. საფლავები დაზიანებულია, მოუვლელი, ამოსული ხეებით, თუ ვიმსჯელებთ, ათეული წლებია საფლავებისთვის არავის მიუკითხავს და არც მთავრი სააღდგომო რიტუალი, წითელი კვერცხის გაგორების სახით, არ შეუსრულებიათ.
“აქ განისვენებს გვამი მტარვალის ხელით მოკლული სოფელ სართიჭალას კახეთის გზაზე ლევან გაბრიელის ძე ციკანაშვილი. შობიდან 25 წელს გარდაიცვალა 15 ნოემბერს, 1921 წ. წამკითხველს გთხოვთ შენდობას, ამაგს. ზდებენ ძმები სანდ. ვან.”
ნახშირგორის საფლავზე მიცვალებულებს მე-19 საუკუნიდან კრძალავენ. ინფორმაციას საფლავის ქვებიდან ვიგებთ. აქვე შეხვდებით სამამულო ომში გარდაცვლილთან მემორიალურ დაფას, რომელიც 1941-1945 წლით არის დათარიღებული.
“ჩვენ დღე შევიმოკლეთ რათა სამშობლო ყოფილიყო დღეგრძელი"
No comments:
Post a Comment